پاک کن :

آهای آهای مداده / تا کی فیس و افاده؟

اینقدر سر و صدا نکن / کاغذارو سیا نکن

من پاکن تمیزم / اگر چه ریزه میزم

سیاهی رو خاک می کنم / خط خطی رو پاک می کنم

غلطها تو اصلاح می کنم / کاغذو مثه ماه می کنم

مداد :

غلطهامو اصلاح می کنی؟ کاغذو مثه ماه می کنی؟

جمع :

اَاَاَاَاَاَه...

مداد :

اما بدون زشتیم هیچ چیزی زیبا نمیشه / تا که سیاهی نباشه سفیدی پیدا نمیشه

ول کن حالا این حرفارو اینجا چقدر خالیه / هیچ چیزی نیست چه خلوته چه جای بی حالیه

پاک کن :

میگم مداد ناراحتم ، چرا مارو باور ندارن؟ / مداد و پاک کن کم چیزی نیست از ما چه ساده میگذرن

مداد :

کار مداد و پاک کنم جلوه ای از کار خداست / دیدن این حقیقتا کار دلای بی ریاست

خدام رو کاغذ زمین آدما رو از خاک میسازه / بعد یه مدت اونا رو با پاک کنش پاک میسازه

پاک کن :

حالا که قدر ماها رو نمی شناسن نمی دونن / ارزش کارای ما رو خطّ ما رو نمی خونن

بیا یه چیزی بکشیم ، غمها رو از یاد ببریم / ابر سیاه غصّه رو با کمک باد ببریم

مداد :

من می کشم تو پاک بکن خطهای اشتباهی رو / تموم قید و بندا رو تَنگی تُنگ ماهی رو

پاک کن :

باشه ولی باید بکشی اون چیزی رو که من میگم / تو قصر نقّاشیامون جناب پادشا منم

مداد :

این جوری که خب نمیشه ، منم که دارم میکشم / خود منم باید بگم چی بکشم چی نکشم

پاک کن :

قبول ندارم ، نمیشه / هر چی بگم همون میشه

مداد :

خوبم میشه ، خوبم میشه / من مدادم هر چی باشه

تا نکشم ، کاری نداری / بدون من ، تو بیکاری

پاک کن :

جدی می گی؟ باشه بکش / بکش و ببین که چی میشه؟

تا بدونی بدون من / هیچ کاری ممکن نمیشه

(مداد شروع به کشیدن می کند. آنچه که مداد می کشد و پاک کن پاک می کند ، دکور صحنه را تشکیل می دهند که با تغییر نقاشی ها تغییر می کنند.)

مداد :

می خوام یه بالش بکشم / سر بذارم روش بخوابم

(مداد یک بالش می کشد ، پاک کن آن را پاک می کند.)

پاک کن :

بالش رو من دوست ندارم / زیر سرم نمیذارم

مداد :

کوفته شدم بسّه دیگه / از کار شدم خسّه دیگه

پاک کن :

تازه شروع کاره / آی تنبل بیکاره

اگه همه رو آب می بره / تو یکی رو خواب می بره

مداد :

باشه حالا سوت میکشم ، چه سوت سوتک نازی / توی سوتم فوت می کنم باهاش میرم به بازی

پاک کن :

چی می کشی؟ سوتک چیه؟ همه رو به فریاد میاره / آدمو عاصی میکنه سر به بیابون میذاره

جمع :

اَاَه. حالا نمیشه یه چیز دیگه بکشی.

مداد :

بله میشه

حالا اینم یه خط صاف

پاک کن :

منم که پاکش می کنم

مداد :

اینم یه خط منحنی

پاک کن :

منم که پاکش می کنم

مداد :

یه خطی اون ور می کشم

پاک کن :

منم که پاکش می کنم

مداد :

یه خطی این ور می کشم

پاک کن :

منم که پاکش می کنم

مداد :

یه خط مارپیچ می کشم

پاک کن :

منم که پاکش می کنم

مداد :

حالا اینم یه دایره

پاک کن :

منم که پاکش می کنم

مداد :

خط می کشم ، خط می کشم ، همه جا رو من خط می کشم

پاک کن :

همش رو من پاک می کنم ، پاک می کنم ، پاک می کنم

مداد :

بس که همش خط کشیدم ، نوکم شده کوچیک و کند / میرم به پیش تراشه ، بشم تراشیده و تند

(مداد از خستگی بیهوش می شود و جمع او را بلند کرده به خارج از صحنه می برند. ناگهان مداد همراه با جمع وارد صحنه می شود و می خواند : )

مداد :

دوباره تیز شدم پاک کن ، خدا به دادت برسه / تا می تونم خط می کشم ، زورت به من نمیرسه

پاک کن :

دو زار بده آش / به همین خیال باش

جمع :

اَه اَه اَه. همش دعوا می کنند. خجالت نمی کشند. (به طرف خارج صحنه حرکت می کنند.)

مداد و پاک کن :

اِ ... کجا میرین؟ وایسین. (هر کدام دست یکی از آنها را می گیرند که مانع رفتنشان بشوند آنها دستشان را از دست آنها می کشند. مداد و پاک کن عقب عقب می آیند پشت به پشت هم می دهند و با نا امیدی وا می روند و می نشینند.)

مداد :

آهای پاک کن!

(سکوت)

آهای پاک کن!

پاک کن :

کار به کارم نداشته باش ، ولم بکن.

مداد :

نمی تونم آخه تو ، دوست قدیمی منی ، یار صمیمی منی. (همدیگر را در آغوش می گیرند و گریه می کنند.)

جمع :

(با تعجب) اِ...

مداد و پاک کن :

(با اعتراض) اِ...

پاک کن :

بس که کارم زیاد شده / پیرهنم برام گشاد شده

مداد :

قدّ منم کوتاه شده / روز منم سیاه شده

(جمع به پاک کن و مداد نزدیک می شوند و به آنها می خندند و مسخرۀ شان می کنند مداد و پاکن هم خجالت می کشند و هم ناراحت می شوند.

پاک کن :

(نگاهی با اعتراض و ناراحتی به مداد می اندازد.)

بس که بیخودی خط خطی کردی / همه چی رو با هم قر و قاطی کردی

مداد :

پاک کردی هر چی کشیدم ، چونکه ما با هم نبودیم / این همه بیخود دویدیم ، به هیچ جایی نرسیدیم

جمع :

آهای پاک کن تو خوشحالی؟

پاک کن :

معلومه نه.

جمع :

آهای مداد تو خوشحالی؟

مداد :

معلومه نه.

مداد و پاک کن :

می خواستیم کاری بکنیم کارستون / جای قشنگ تری بشه دنیامون

تو جنگمون دنیا زیر و زبر شد / از اولش هم همه چی بدتر شد

پاک کن :

آهای مداد!

مداد :

بله پاک کن.

پاک کن :

فکری دارم.

جمع :

چه فکری؟

مداد :

چه فکری؟

پاک کن :

بیا فکرای قشنگمونو نقاشی کنیم / رویاهای رنگارنگمونو نقاشی کنیم

مداد :

آفرین چه فکر خوبی / پس اول من بکشم

پاک کن :

نه دیگه قرار نشد / اول باید من بکشم

مداد :

نه باید من بکشم.

پاک کن :

فکر من بود ، پس باید من بکشم.

مداد :

اما اگه من نباشم ، کی می خواد فکراتو نقاشی کنه؟!

پاک کن :

باشه اما اگه یک وقت چیزی رو کج کشیدی ، روی من حساب نکن.

جمع : (جلو می آیند.)

اگه اینطور پیش بریم هیچ چیزی زیبا نمیشه / به جز از خط خطی باز هیچ چیزی پیدا نمیشه

مداد :

آهای پاک کن!

پاک کن :

بله بگو.

مداد :

دوست دارم که بدونم فکر قشنگ تو چیه؟

پاک کن :

فکرم این بود بکشم ، یه چیزی تا تو رو خوشحال بکنه

نمی دونم که چرا این جوری شد؟ چیه که دوستی رو پامال می کنه؟!

جمع :

پس یه خورشید بکش ، تا نورش تاریکیا رو ببره / ابرای تیرۀ قهر و دشمنی ، از تو آسمون این خونه بره

مداد :

الانه یک گل زیبا می کشم / تا که تو نگاش کنی شاد بشی

دوباره دوستیامون جون بگیره / از تو زندون غم آزاد بشی

پاک کن :

آخه یک گل بیچاره تنها میشه / باید یک فکر درست حسابی کرد

توی یک باغچه بکش کنار هم / چند تا گل بنفش و نارنجی و زرد

مداد :

اینم یه باغچه و گل یه عالمه / اما انگار یه چیزی بازم کمه

از گلا چطور نگهداری کنیم؟ / چه جوری باغچه رو آبیاری کنیم؟

پاک کن :

آره یه شیر آب و شلنگ بکش / تا بتونن گلا رو آب بدن

مداد :

خیلی خب بفرمایید ، اینم یه شیر و شلنگ

پاک کن :

اِ اِ اِ ... چرا اون شیر آبو باز کشیدی؟ / آب داره از توی باغچه سر میره

آی مداد بجنب برو شیرو ببند / یالا زود باش آب داره هدر میره

مداد :

(در حالی که شیر آب را می بندد.)

سفتِ سفت شد خیلی خب اینم از این / چکه هم نمی کنه بیا و ببین

پاک کن :

حالا توی باغچه یه درخت بکش / سبز و خرّم و بلند

تا پرنده های زیبا بتونن / روی شاخه های اون لونه کنند

(مداد با حرکات دستش گویی درختی را ترسیم می کند و در این حین جمع ، آرایش و حالت یک درخت را به خود می گیرند. در این حین بچّه به صحنه وارد می شود.)

بچّه :

وای خدا اینجا چقدر قشنگ شده / مثل نقّاشیا رنگارنگ شده

شما دو تا این چیزا رو کشیدین؟! / این همه قشنگ و زیبا کشیدین؟!

مداد و پاک کن :

کار مارو اینقده گنده نکن / بیشتر از این مارو شرمنده نکن

بچّه :

ممنونم مادر بزرگ ، مداد و پاک کن برای بچه ها ، بهترین هدیه هاست

بیخودی نیست که خدای مهربون / تو کتابش به قلم قسم داده

تموم چیزای خوب دنیا رو / همشو یه جا به این قلم داده

مداد و پاک کن :

آفرین به هوش و دانایی تو / به خردمندی و بینایی تو

حالا که اینقده با معرفتی / مثل آینه صاف و زیبا صفتی

بگو هر چی خواستی تا زود بکشیم / خواسته ها تو هر چی که بود بکشیم

بچّه :

میونِ هر چی خدا به دنیا داد / نمی خوام به غیرِ پاک کن و مداد

این دو تا رو هر کی که داشته باشه / همه چیزای دیگه باهاش میاد

توی مدرسه ما یه بچّه ای / مداد و پاک کن نداره طفلکی

می خوام اینها رو به اون هدیه کنم / اما خیلی پنهون و یواشکی

مداد و پاک کن :

خوب بودن یعنی همین ، به سادگی / آفرین به تو ، تو فوق العاده ای

بچّه ، مداد و پاک کن :

(همراه با ریتم شروع به دست زدن می کنند و می خوانند.)

آی بچّه ها وقتِ شور و غوغاست / همه شادی کنین تولّد ماست

دست به دست هم با دلهای شاد / فردا می کنیم دنیا رو آباد

رفتیم بکشیم ظرف شیرینی / براتون میاریم حالا می بینی

(اجرای موسیقی شاد و پخش کردن شرینی بین بچه ها و تماشاگران توسط مداد و پاکن و بچّه)